Langenscheidt Polski wyjaśnień. 2015.
towarzyszka — życia, dozgonna towarzyszka (życia) «żona, małżonka; także: kobieta pozostająca z danym mężczyzną w długoletnim związku»: (...) to był porządny wykształcony człowiek... ceniony pedagog, wychowawca młodzieży, działacz. No i co? zostawił swoją… … Słownik frazeologiczny
towarzyszka — ż III, CMs. towarzyszkaszce; lm D. towarzyszkaszek forma ż. od towarzysz a) w zn. 1: Nieodłączna towarzyszka dzieciństwa, lat dziecinnych. ◊ podn. Dozgonna towarzyszka, towarzyszka życia «żona» b) w zn. 2: Czy już przemawialiście, towarzyszko? … Słownik języka polskiego
życie — 1. Bez życia «bez zapału, mało energicznie» 2. Brać, traktować życie lekko «być lekkomyślnym, postępować lekkomyślnie, beztrosko, niczym się nie przejmując»: Podziwiał jego odwagę brania życia lekko i nieodpowiedzialnie, jakby to było majowe… … Słownik frazeologiczny
dozgonny — Dozgonna towarzyszka (życia) zob. towarzyszka. Dozgonny towarzysz (życia) zob. towarzysz … Słownik frazeologiczny
Товарищ — У этого термина существуют и другие значения, см. Товарищ (значения). В Викисловаре есть статья «товарищ» Товарищ (укр … Википедия
Małgorzata Zajączkowska — ‹ The template below (BLP IMDb refimprove) is being considered for deletion. See templates for discussion to help reach a consensus.› Małgorzata Zajączkowska … Wikipedia
dama — ż IV, CMs. damamie; lm D. dam 1. «kobieta wytworna, wyróżniająca się elegancją i znajomością konwenansów towarzyskich; także uprzejmie lub żartobliwie o kobiecie; dawniej: kobieta należąca do wyższego stanu» Światowa, wielka, wykwintna dama. Dama … Słownik języka polskiego
koleżanka — ż III, CMs. koleżankance; lm D. koleżankanek «towarzyszka pracy, nauki, zabawy itp.» Koleżanki redakcyjne. Koleżanka z klasy … Słownik języka polskiego
towarzystwo — n III, Ms. towarzystwowie 1. blm «obecność czyjaś przy kimś, przebywanie z kimś, towarzyszenie komuś» Dotrzymać komuś towarzystwa. Unikać czyjegoś towarzystwa. Nie dbać o czyjeś towarzystwo. Przebywać, być w czyimś towarzystwie. Narzucać się… … Słownik języka polskiego
zabawa — ż IV, CMs. zabawawie; lm D. zabawaaw 1. «wszelkie czynności bawiące, cieszące kogoś, pozwalające przyjemnie spędzić czas (u dzieci sprzyjające rozwojowi psychicznemu, pomagające poznawać rzeczywistość), których podstawowym motywem jest… … Słownik języka polskiego
